To #804 [Matriculation confession ] We're almost the same. Saya pun duk hadap benda ni dari sekolah rendah lagi. Time sekolah menengah, saya selalu jalan sorang balik daripada prep. Pergi dewan makan pun kadang sorang2. The least favourite friend, I agreed with that. Sampaikan saya pernah kena kacau dengan junior sebab jalan sorang (kuajaq punya junior). Low confident habislah time tu, sebab tengok orang lain semua macam jalan dengan kawan. Saya ni ja yang jalan sorang2. Ada kawan tapi macam takdak. Selalu macam disisihkan. Cakap pun orang dengar tak dengar ja. Saya depression pun sebab nilah. Dua tahun saya tanggung kat asrama, nak pindah sekolah tapi last2 sekali dengan hati yang kuat, saya graduate jugak. Tapi, saya tak pernah bagitahu orang itu sebab sebenar saya depression. Takut orang kata childish, padahal orang manalah tau tempat kita macam mana kan. 😔 Sebab tu sekarang, kalau saya sorang2 pun tak kisah, sebab dah biasa. Saya dah biasa tak bergantung pada kawan dan berdikari. Saya tak kisah dah orang nak kata saya lonely ka apa ka, lantaklah depa nak kata apa. Cuma janganlah sampai takmau kawan dengan orang langsung. Ada orang yang dah biasa apa2 ja ada kawan. Tapi bila takdak kawan nak turun cafe, takmau makan. Ni side effect bila terlalu bergantung pada kawan. Saya ada ja kawan lelaki. Cuma, saya nasihatkan bila ada kawan laki, janganlah terlalu rapat sebab yalah kan. Tapi, better, awak bergaul dengan kawan2 perempuan yang lain to find your true friend yang boleh ada dengan awak time senang dan susah. Get used to being alone because you can't depend on other people every single time. Kalau awak tak buat macamtu, awak akan stress lah macam yang saya pernah alami dulu. Memang susah dan menyakitkan, tapi cubalah untuk fikir positif selalu. Semoga membantu. 😁 From a 19 y/o girl who went through a lot.
👍
ReplyDelete